وحی در هفت آسمان تا می‌زند ناقوس را           می‌برد از خواب عالم وحشت کابوس را

پا به پای ناخدای خویش می‌خـواند خدا           مـحـرمـیت‌نـامـۀ بـین دو اقـیـانـوس را

شال سبز و چادر مشکی مجسم می‌کند           پیش چشم عالمی رنگ پر طاووس را

ازدواج حـیـدر و حوریه مـعـنا می‌دهد           ارتـبـاط بـین یا سـبّـوح و یا قـدوس را

می‌نـشاند بر لـبان مـرتـضی لبـخـند را           تا که می‌خـواند محمد خـطبـۀ پیوند را

با نگاهش می‌برد هوش از سر آئیـنه تا           فاطمه وا می‌کند از چهره‌اش روبند را

شرم در لبخند محجـوبانه دختر نشست           تا پـدر در گردنش انداخت گردنبـند را

بی‌خدیجه اشک در چشمان احمد می‌دود           لحـظه‌هایی که تماشا می‌کـند فرزند را